“Kunstenaar Augusta Savage (1892-1962) overwon armoede, racisme en seksuele discriminatie. Ze werd een van Amerika’s meest invloedrijke 20e-eeuwse kunstenaars. Haar sculpturen vieren de Afro-Amerikaanse cultuur, en haar werk als kunsteducator, activist en spilfiguur van de Harlem Renaissance zorgde voor sociale verandering”. Dit schreef het New York Historical Museum in 2019 over Augusta. 

Augusta Cristine Fells werd in Florida geboren als zevende kind en groeide op in een gezin met veertien kinderen. Haar vader was predikant, vanaf jonge leeftijd was hij het niet eens met Augusta’s grote interesse voor kunst. Hij sloeg de kunst letterlijk uit haar vertelde Augusta in een interview over haar leven.

Augusta is drie keer getrouwd geweest en heeft één dochter, Irene, gekregen. Haar eerste huwelijk was met Tom T. Moore met wie ze Irene kreeg, dit was in 1907. Hij overleed een aantal jaren later. Rond 1915 trouwde Augusta met James Savage, al na vijf jaar scheidde ze van hem in 1920 maar ze behield zijn achternaam. Haar derde man trouwde ze in 1923 en hij overleed in 1924.
Augusta’s carrière kwam pas van de grond nadat ze geen man meer had en zich kon focussen op de kunst. 

Al van jongs af aan was Augusta altijd bezig met kleien en beeldhouwen en vanaf 1919 kwam hier schot in toen ze klei kreeg van een plaatselijke pottenbakker. Hiermee modelleerde ze een groep figuren die ze inbracht voor de ‘West Plam Beach Country Fair’. Voor deze groep figuren kreeg ze een prijs en erelint. Door dit succes aangemoedigd verhuisde ze naar Jacksonville in Florida, hier probeerde ze geld te verdienen met het beeldhouwen van portretbustes van zwarte mensen uit de gemeenschap. Dit werkte helaas niet goed en ze besloot te verhuizen naar New York City en liet hierbij haar dochter Irene achter bij haar ouders. 

Harlem Renaissance 
In 1910 begon de Harlem Renaissance met de ontwikkeling van de wijk Harlem in New York. Het was een mekka voor de zwarte cultuur, the place to be voor sociaal samenzijn en creativiteit. Deze Harlem Renaissance was op een hoogtepunt in 1920 toen Augusta in Harlem ging wonen. Deze tijd wordt beschouwd als een gouden periode in de Afro-Amerikaanse Cultuur, rondom literatuur, podiumkunst, muziek en kunst. Deze periode duurde tot ongeveer 1930.

Van New York naar Parijs 
Toen Augusta aankwam in New York City had ze vier dollar én een droom. Ze nam een baantje als schoonmaakster en schreef zich in bij de Cooper Union School of Art. Hier deed ze een vierjarige cursus die ze versneld afrondde. Tijdens het hoogtepunt van de Harlem Renaissance werkte en woonde Augusta in een klein appartement. Hier bouwde ze een reputatie op als portretbeeldhouwer waardoor het geld ging stromen.
Ze maakte bustes van prominente personen uit die tijd. Savage was erg goed in de gelaatsuitdrukkingen van zwarte mensen vastleggen en was hier een van de eerste in. Het werk waarmee ze doorbrak, was een portret van haar neefje, Ellis Ford.
Hier won ze de ‘Julius Rosenwald Fellowship’ mee in 1929 waarmee ze in Parijs kon gaan studeren. Ze studeerde hier aan de Academie de la Grande Chaumiere.       
Hiermee werden ook twee van haar kunstwerken geaccepteerd om tentoon te worden gesteld in het Grand Palais in Parijs. Ook won Augusta in 1931 nogmaals de ‘Rosenwald Fellowship’ waardoor ze langer in Parijs kon blijven. 
Over de ‘Rosenwald Fellowship’ lopen de verhalen nogal uiteen.  Sommigen vertellen hoe de prijs werd ingetrokken op het moment dat de organisatie er achterkwam dat ze Afro-Amerikaans was, maar andere stemmen zeggen dat Augusta juist de eerste was die deze prijs won omdat het een nieuwe prijs was speciaal voor Afro-Amerikaanse kunstenaars. 

Invloedrijke Vrouw
In 1932 kwam Augusta terug naar New York waar ze haar eigen Art School oprichtte en gratis lessen gaf. Hierdoor werd ze een invloedrijke lerares in Harlem. In 1934 werd Augusta benoemd tot het eerste Afro-Amerikaanse lid van de ‘National Association of Women Painter and Sculptors’. Vanaf 1937 wordt ze benoemd tot de eerste directeur van het ‘Harlem Community Art Center’ en kreeg ze de opdracht om een sculptuur te maken om de Afro-Amerikaanse muziek te verbeelden. Dit was voor de “World Fair’ van New York die in 1939 zou plaatst vinden, waar ook werk was te zien van Willem de Kooning (1904-1997) en Salvador Dalí (1904-1989).

Om dit kunstwerk te maken nam Augusta bijna twee jaar verlof van haar werk. Het was haar grootste en tevens laatste opdracht.
Het werk noemde ze ‘Lift Every Voice and Sing’ . Het werd door de organisatie ook wel ‘de Harp’ genoemd. Een naam die Augusta zelf niet mooi leek te vinden omdat het de achterliggende boodschap links liet liggen en alleen keek naar de vorm. 

Tijdens de ‘World Fair’ zagen vijf miljoen mensen het bijna vijf meter hoge kunstwerk en was het  het kunstwerk waar de meeste foto’s van werden gemaakt. Het kunstwerk is verdrietig genoeg niet bewaard gebleven omdat er niet genoeg geld was na de ‘ World Fair’. Dit laat zien dat de kunst niet belangrijk genoeg werd beschouwd om te bewaren en er werd niet werd gekeken naar de toekomst. 

Na haar terugkeer van twee jaar was haar functie ingenomen door iemand anders en moest ze noodgedwongen stoppen. In 1941 probeerde Augusta vervolgens een eigen kunstcentrum en een galerie op te richten wat mislukte door weinig inkomsten en de wereldwijde onrust door de oorlog in Europa. 

Na de Tweede Wereldoorlog zocht Augusta weer contact met haar dochter. Ze ging een rustiger leven leiden waarbij ze soms les gaf aan kinderen op zomerkampen en af en toe nog sculpturen maakte van reizende toeristen. Ook schreef ze in die tijd verschillende boeken, die nooit zijn uitgebracht.
In 1962 stierf ze na een lange strijd tegen kanker. 

Kunst voor iedereen
Vandaag de dag kent in Nederland bijna niemand Augusta, waarschijnlijk omdat Augusta geen link heeft met Nederland. In Amerika is ze wel bekender en word ze door kunstdocenten vaak kort benoemd tijdens lessen over de Harlem Renaissance. 
Van al het werk dat ze gemaakt heeft, is er maar heel weinig eigendom van musea, maar het zou natuurlijk goed kunnen dat er nog veel bij mensen in NewYork in de woonkamer staat of op zolder ligt.
In 2019 is er in New York een tijdelijke tentoonstelling geweest over Augusta en in 2022 is er een boek over haar uitgebracht. 

In Augusta zie ik iemand die niet alleen objecten kleide maar iemand die haar hele leven gaf voor de kunst. Dit zie je in het feit dat ze haar dochter achterliet om haar eigen droom na te leven. Ook zie je dit in de gratis kunstlessen die ze gaf zodat ze haar passie door kon geven aan iedereen, arm of rijk. 
Haar kunstwerken zijn toegankelijk en bieden je een kijkje in haar community. 

bronnen: 
– augusta-savage-4269 
– https://www.npr.org/2019/07/15/740459875/sculptor-augusta-savage-said-her-legacy-was-the-work-of-her-students 
 – https://www.nyhistory.org/exhibitions/augusta-savage-renaissance-woman
– https://www.nyhistory.org/blogs/artist-augusta-savage-and-the-tragic-story-of-her-lost-masterwork
– http:/https://www.nytimes.com/2021/03/30/us/augusta-savage-black-woman-artist-harlem-renaissance.html 

foto’s: 
Austuga in de studio: Augusta Savage 
Gamin, Neefje Ellis Ford: https://americanart.si.edu/artist/augusta-savage-4269 
‘the harp’: https://www.wikiart.org/en/augusta-savage/lift-every-voice-and-sing-the-harp-1939