L’âge mûr, haar bekendste werk, is een keerpunt in de carrière van Claudel. Het werk stond op het punt haar onafhankelijk te maken van Rodin, zowel artistiek en financieel, maar zover kwam het helaas niet.

Op het werk zijn drie figuren te zien. Eén figuur zit in een knielende houding en strekt een arm uit naar het andere figuur, die lijkt te worden meegenomen door het figuur naast hem. Ook hier is weer te zien hoe goed Claudel haar beelden veel expressie meegeeft.

Het werk wordt verschillend geïnterpreteerd en dat is de reden dat het niet zorgde voor het succes waar Claudel op hoopte. Toen Rodin dit werk voor het eerst zag, zag hij het als een aanval op hem. Zijn relatie met Claudel was net uit, omdat hij tegelijkertijd ook een relatie had met zijn model Rose Beuret (1844-1917) en niet voor Claudel wilde kiezen. Tevens het feit dat Claudel onafhankelijk wilde zijn, speelde een rol in het einde van de relatie. (7) Behalve Rodin interpreteerden ook geleerden het werk als jaloezie van Claudel, die Rodin zou proberen vast te pakken, maar wordt meegenomen door de oudere figuur, die Beuret zou moeten voorstellen.

In de eerdergenoemde scriptie van Stengle beschrijft zij hoe er destijds helemaal niet verder werd gedacht aan andere mogelijke interpretaties. Natuurlijk speelde de relatie een rol in haar kunst, maar haalt elke kunstenaar niet inspiratie uit hun persoonlijke leven? Het werk kan ook op andere manieren geïnterpreteerd worden, vooral gezien het feit dat sommige conclusies elkaar tegenspreken.

Stengle benoemt bijvoorbeeld dat er een groot verschil is tussen de eerste en uiteindelijke versie van het werk. In de uiteindelijke versie heeft de man alleen een arm om de oudere vrouw heen en raakt hij niet meer de jongere vrouw aan, zoals bij de eerste versie wel het geval was. Dit verandert dus het beeld van een mogelijke driehoeksverhouding. (8) Ook is het apart dat de jonge vrouw een hand uitreikt naar de man, terwijl Claudel niets meer met Rodin te maken wilde hebben na hun breuk. (9)

Stengle ziet, door het afbeelden van jong en oud, het beeld als metafoor voor levensfases en het lot, “… such as the death of a loved one or the end of a relationship, that represent a defining moment.” (10)

Van de overheid kreeg ze in 1899 de opdracht om een bronzen versie te maken van het beeld nadat de gipsversie tentoongesteld was in de Salon in hetzelfde jaar, maar de opdracht ging plotseling niet meer door. Hoewel het onduidelijk is wat de reden is, wordt gedacht dat het zou kunnen komen door Rodins woede over het beeld en dat hij het persoonlijk tegenhield. Toen het beeld vervolgens ook afgekeurd werd voor de Wereldtentoonstelling, moest Claudel de Société Nationale des Beaux-Arts verlaten. Het betekende geen financiële onafhankelijkheid voor haar.