Op 10 september 1978 in Port-au-Prince, de hoofdstad van Haïti, werd een vrouw geboren die door middel van conceptuele kunst licht zou schijnen op de vergeten kant van de geschiedenis.
Op tweejarige leeftijd verhuisde Fabiola Jean-Louis met haar ouders naar Brooklyn, New York. Als tiener had ze les aan ‘the High School of Fashion Industries’ hier werd haar passie voor kunst geprikkeld. Op 13-jarige leeftijd besloot ze dat ze kunstenaar wou worden. Echter vond ze de mode industrie geen fijnen omgeving en noemde het zelfs ‘fake’. Na school besloot ze om zich te focussen op vrienden en fulltime moeder zijn.
Ongeveer 11 jaar later was ze getrouwd, heeft ze kinderen gekregen en is ook weer gescheiden. Haar familie legde druk op haar om ‘meer te gaan doen met haar leven’ en als gevolg ging ze biologie studeren aan Nova Southeastern University in Fort Lauderdale. De studie ging heel goed. Ze zou zelfs geneeskunde gaan studeren na het halen van haar diploma, maar ze vond de studie erg vermoeiend. Als afleiding ging ze zich focussen op haar passie voor kunst. Ze pakte een camera op en besloot foto’s te gaan maken, ook al had ze hier nog nooit eerder interesse in gehad. Toch nam fotografie langzaam haar leven over. Drie maanden voor afstuderen besloot ze om met haar kinderen terug te verhuizen naar New York om zich te focussen op een artistieke carrière.
Roots en Magie
Fabiola Jean-Louis haalt veel van haar artistieke passie uit haar afkomst. Volgens haar staat roots en magie centraal in de kracht en identiteit van zwarte mensen. Ze haalt veel inspiratie uit de verhalen van de voorouders. Ook heeft ze een grote interesse in fantasie en science fiction. Haar favoriete films zijn Labyrinth en The Dark Crystal. Deze interesse is ook te zien in haar werk.
In haar werk maakt ze gebruik van diverse thema’s zoals afro-futurisme, science-fiction, fantasie, elven en folklore.
Toch lijkt haar grootste focus te liggen bij het in kaart brengen de geschiedenis in contrast met het heden en een nieuw perspectief schijnen op de schoonheid van de Afro-Amerikaanse en de Afro-Caribische gemeenschappen.
Deze thema’s beeld ze uit door middel van conceptuele fotografie, met door haar gemaakte papieren sculpturen en kostuums.
ReWriting History
Als tiener was Fabiola Jean-Louis dol op mode, dit kwam deels door haar middelbare school. Ze was zelf gothic en dol op de kleding stijl. Ze had een fascinatie voor korsetten. Deze fascinatie groeide nadat ze vaker musea bezocht. Ze was gefascineerd door de prachtige jurken en korsetten in Renaissance schilderijen. Wat haar wel op viel en stoorde dat er geen vrouwen van kleur waren afgebeeld in de jurken.
Op een dag werd ze wakker met een idee voor een foto serie. Dit idee kon ze niet loslaten. Haar idee was om foto’s te maken van zwarte vrouwen in 18e en 19e -eeuwse jurken. De foto’s moesten lijken op de schilderijen waar ze als tiener zo graag naar deed kijken. De schilderijen waar op je geen mensen van kleur in prachtige gewaden zag afgebeeld.
Ze wou de schoonheid van de zwarte vrouw vieren, sinds de geschiedenis niet lief is geweest voor deze vrouwen. Vandaag de dag worden deze vrouwen nog niet goed behandeld. Er is nog steeds veel sprake van racisme, discriminatie en vrouwen van kleur worden vaak ook nog als fetisj object gezien. Door middel van de jurken wou ze de schoonheid en fouten van de geschiedenis en de huidige samenleving op een toegankelijke manier overbrengen. Ze is van mening dat vrouwen van kleur nog steeds niet genoeg op een positieve manier in het licht worden gezet.
De keuze voor de Victoriaanse gewaden stamt af van haar liefde van de jurken afgebeeld op renaissance schilderijen. Ook waren deze gewaden vroeger alleen iets voor de witte elite. Ze wou laten zien hoe mode vroeger mensen deden scheiden van elkaar. Je sociale positie was duidelijk op basis van welke kleding je droeg.
Echter was het materiaal voor het maken van de jurken erg duur. Dit kon zij niet betalen. Papier is gelukkig iets wat altijd beschikbaar is. Met de vaardigheden die ze heeft opgedaan op de middelbare school is ze de jurken gaan maken uit oude kranten en overig papier. Bij de eerste jurken heeft Fabiola Jean-Louis geen gebruik gemaakt van een vast patroon. Haar inspiratie haalde ze uit de geschiedenis, de schilderijen van vroeger. Tegenwoordig maakt ze wel gebruik van patronen en verzameld ze zelfs patroonboeken.
Het idee van wat ze wou doen was duidelijk, maar ze wou niet dat de vrouwen als slachtoffer. Mensen van kleur, specifiek de vrouwen, worden vaak afgebeeld in de geschiedenis als slachtoffers, mensen om medelijden mee te hebben. Dat gevoel wou ze niet creëren met haar foto’s. Zoals eerder benoemd wat het voornaamste doel om de schoonheid te vieren.
De moeilijkste keuze rondom de tentoonstelling was om de zweepslagen wel of niet af te beelden op de vrouw bij het werk ‘Madame Beauvoir’s Painting’. Achter af is ze blij met de keuze om het wel af te beelden. Ze vond dat de harde realiteit, het geweld, afbeelden door middel van schoonheid de boodschap van haar tentoonstelling op een krachtigere manier over zou brengen. Door het geweld door middel van schoonheid af te beelden hoopte ze ook dat de toegankelijkheid van het starten van een gesprek over de fouten van vroeger en het heden vergroot zou worden voor iedereen, niet alleen voor mensen van kleur.
Daarom ziet ze de Rewriting History serie als een tijdreis tentoonstelling. Je kan ernaar kijken als iets wat ontbreekt in de geschiedenis, iets wat had kunnen zijn. Je kan er ook naar kijken met een huidig perspectief; de fouten inzien in de huidige maatschappij en gesprekken starten over hoe we dit kunnen veranderen. Ze noemt dit project een levenslang werk, want de gesprekken houden nooit op.
Ze is trots op deze expostie, want hiermee heeft ze het idee dat ze een goede bijdrage levert aan veranderingen in de maatschappij.
De tentoonstelling op een hele positieve manier ontvangen. Haar boodschap leek goed over te komen bij het publiek. Dit had ook als gevolg dat Fabiola Jean-Louis meer bekendheid kreeg in de kunstwereld.
Fabiola Jean-Louis ziet zichzelf als een activist, maar ze is niet iemand die je bij demonstraties tegen zou komen. Ze wil haar activisme delen door middel van haar kunst. Deze mindset is door de hele exhibitie te zien. Schoonheid en kracht, geen slachtoffers en medelijden.
Exposities
In het Tropenmuseum in Amsterdam is in de tentoonstelling ‘Onze Koloniale Erfenis’ het stuk ‘Madame Beauvoir’s Painting’ te zien.
De meeste van haar werken zijn en tentoonstellingen te zien in Amerikaanse musea, zoals ‘The Metropolitan Museum of Art’ en ‘DuSable Museum of African American History’
Fabiola Jean-Louis volgende expositie heet ‘The Relic’ hiermee lijkt ze meer haar spirituele roots en liefde voor fantasie in kaart te brengen. Op haar eigen website en youtube staat een teaser van deze tentoonstelling.
Meer weten?
http://www.fabiolajeanlouis.com/
https://www.artsy.net/artist/fabiola-jean-louis