Historisch gezien is de relatie tussen vrouwen en ambacht complex. Vrouwen hebben eeuwenlang een cruciale rol gespeeld in ambachten zoals weven, pottenbakken, textielkunst en glasblazen, maar hun werk werd zelden erkend als kunst. Vaak werkten zij anoniem of in de schaduw van mannen, hun bijdragen verdoezeld door de sociale normen van hun tijd. Vrouwen mochten bijvoorbeeld in de middeleeuwen en renaissance vaak geen lid worden van gilden, en hun werk werd vaak beperkt tot “huiselijke ambachten,” die als minderwaardig werden beschouwd. In werkelijkheid vormden deze vaardigheden de ruggengraat van de materiële cultuur van die tijd.

Deze geschiedenis benadrukt hoe de kunstwereld lange tijd een genderblinde benadering had, waarbij de waarde van het werk van vrouwen niet werd erkend. Vrouwen die zich niet lieten beperken door de traditionele rol van ambachtsvrouw en die kunst maakten, werden vaak niet gezien. Het werk van vrouwelijke kunstenaars werd veelal gemarginaliseerd, terwijl hun mannelijke collega’s meer erkenning kregen.

Tegenwoordig is er steeds meer aandacht voor vrouwelijke kunstenaars die hun werk, ook in ambachtelijke vormen, met kunst naar een hoger niveau hebben getild. Vrouwen als Judy Chicago en Louise Bourgeois hebben de scheidslijn tussen kunst en ambacht doorbroken door het vrouwelijke perspectief centraal te stellen in hun werk, maar ondanks deze vooruitgangen blijven veel vrouwelijke ambachtslieden en kunstenaars nog steeds onderbelicht in de bredere kunstgeschiedenis.

Ingeborg Uijtenboogaart is een belangrijke kunstenaar die de waarde van ambacht op een unieke manier uitdraagt. Haar werk bestaat uit beelden, keramiek en het bakken van potten en servies. Wat haar werk bijzonder maakt, is haar focus op het creëren van historische replica’s voor musea, waarbij ze oude technieken en tradities combineert met haar eigen artistieke visie. Deze replica’s zijn niet slechts technische kopieën, maar dragen ook een diepere culturele betekenis en dragen bij aan de beleving van geschiedenis op een tastbare en betekenisvolle manier. Ingeborgs werk toont aan hoe ambacht niet alleen een technische vaardigheid is, maar een kunstvorm die kan bijdragen aan de hedendaagse cultuur, door oude tradities opnieuw tot leven te brengen en deze te verbinden met de moderne tijd.

Het verhaal van Ingeborg, en haar reflectie op de onderwaardering van haar werk (bijvoorbeeld in een museumproject waar haar naam werd weggelaten), benadrukt hoe de waarde van vrouwen in ambacht nog steeds vaak onderschat wordt. Haar werk herinnert ons eraan dat ambacht niet alleen een technische vaardigheid is, maar ook een kunstvorm die diep verweven is met ons cultureel erfgoed en onze geschiedenis.

Door vrouwen in ambacht zichtbaar te maken, kunnen we bijdragen aan een completer en diverser beeld van de kunstwereld. Het werk van kunstenaars zoals Ingeborg is een waardevolle toevoeging aan deze bredere kunstgeschiedenis. Het is tijd om deze verhalen te omarmen, de traditionele scheidslijnen te doorbreken, en een breder begrip van kunst te ontwikkelen dat recht doet aan de rijkdom van vrouwelijke bijdragen.