Fayeminisme
Faye’s werk sluit aan bij de feministische kunsttraditie, waarin vrouwelijke kunstenaars hun eigen ervaringen, lichamen en emoties centraal stellen. In haar werk verwerkt ze thema’s zoals het vrouwelijke lichaam, onzekerheid, trauma en persoonlijke groei – onderwerpen die feministische kunst sinds de jaren ’70 kenmerken. Feministische kunstenaars zoals Frida Kahlo en Ana Mendieta gebruikten hun werk om pijn, lichamelijke ervaringen en identiteit te verbeelden. Frida Kahlo bracht haar fysieke en emotionele pijn tot uitdrukking in zelfportretten, terwijl Ana Mendieta haar lichaam letterlijk in haar werken integreerde. Faye’s werk bevindt zich in een vergelijkbare traditie: ze schildert over de relatie met haar lichaam en de impact van trauma’s die, zoals ze zelf zegt, “in het lichaam blijven hangen.” Dit geeft haar werk een intieme en rauwe kracht, waarbij ze vrouwelijke ervaringen zichtbaar maakt en bespreekbaar durft te maken.
Bovendien omarmt Faye imperfectie en het alledaagse. Haar werk is bewust rommelig, ongepolijst en menselijk, wat contrasteert met de traditionele idealen van perfectie die vaak door de kunstwereld en de male gaze worden opgedrongen. Kunsttheoreticus Laura Mulvey beschreef in haar theorie over de male gaze hoe vrouwen in kunst en media vaak worden afgebeeld als objecten van verlangen voor een mannelijke blik. Faye daarentegen neemt volledige controle over haar narratief: ze schildert niet om te behagen, maar om te confronteren en te helen. Haar werk fungeert als een veilige ruimte waarin ze de donkere en lichte kanten van haar identiteit onderzoekt, iets wat ze beschrijft als een “therapeutisch ritueel van loslaten en zelfontdekking.”
Faye’s activisme is een belangrijk onderdeel van haar identiteit. Grote kans dat je haar tegenkomt op een protest, waar ze haar stem laat horen voor gelijkheid en rechtvaardigheid. Op dezelfde manier gebruikt ze haar kunst als een krachtig middel om maatschappelijke thema’s aan te kaarten. Haar werken zijn niet alleen een persoonlijke uitlaatklep, maar vormen ook een pleidooi voor zichtbaarheid, acceptatie en verandering. Door haar persoonlijke verhaal te verweven met universele feministische thema’s zoals genderongelijkheid, trauma en het vrouwelijk lichaam, biedt Faye’s kunst een hedendaagse blik op feministische expressie. Ze herinnert ons eraan dat kunst meer is dan esthetiek: het is een middel om ervaringen te delen, stemmen te laten horen en veranderingen in gang te zetten. Faye’s keuze om emoties, imperfectie en natuur te combineren, past binnen een groeiende beweging van vrouwelijke kunstenaars die ruimte opeisen voor persoonlijke en maatschappelijke reflectie.
Angst als drijfveer
Faye’s werk draait om persoonlijke worstelingen, zoals eigenwaarde, omgaan met jaloezie en angst voor de dood. Deze angst, die haar vaak existentieel raakt, verwerkt ze door symboliek uit de natuur en cycli van vergankelijkheid te gebruiken in haar schilderijen. Dit helpt haar de dood als onderdeel van het leven te accepteren.
Haar kunst verkent daarnaast thema’s zoals identiteit, zelfontdekking en vrouwelijke ervaringen. Dit komt tot uiting in haar focus op onderwerpen zoals onzekerheid, kracht, en de lichamelijke en emotionele impact van vrouw-zijn. Ze verwerkt haar eigen ervaringen met hormonen ,de complexiteit van het vrouwelijk lichaam en de vrouwelijke ervaring in haar werk, wat een persoonlijke en universele dimensie toevoegt. Haar rijke fantasie en speelse benadering lopen als een rode draad door haar werk, in combinatie met diepere, donkere thema’s.
”kunst is voor mij een soort alchemie, ik zet al het donkere dat in mij schuilt, om in een kunstwerkje. en dat andere mensen dat mooi vinden, is een fijne bijkomstigheid.” Aldus Faye.
Van Theater tot Tattoo
Faye (geboren op 17 april 2002, in Papendrecht) begon haar creatieve reis al voordat ze op de Theaterhavo/vwo (THV) in Rotterdam belandde, waar ze haar passie voor podiumkunsten verder ontwikkelde. Tijdens haar middelbareschooltijd werd Faye geconfronteerd met fysieke uitdagingen door ernstige scoliose (zie afbeelding), wat leidde tot een operatie en een heroriëntatie van haar creatieve expressie.
Op vijftienjarige leeftijd begon ze al met het leren van tatoeëren en liep ze stage. Helaas werd deze periode getekend door een negatieve ervaring van seksueel misbruik, wat haar tijdelijk deed stoppen met creëren. Een van de opmerkingen die haar destijds diep raakten, kwam van haar mentor: “Ik heb je aangenomen omdat je mooi bent, niet omdat je talent hebt.” Deze woorden kwamen hard aan en schaadde haar zelfbeeld en vertrouwen als kunstenaar. Toch vond Faye uiteindelijk opnieuw haar stem in de kunstwereld. Haar ervaringen en innerlijke strijd vormen sindsdien een belangrijk thema in haar werk.
Na enkele tussenjaren volgde ze een opleiding in holistische therapie, wat haar inzicht gaf in de verbinding tussen lichaam en geest. Haar interesse in beeldende kunst bracht haar vervolgens naar de Willem de Kooning Academie (WdKA) in Rotterdam, waar ze aanvankelijk Illustratie studeerde en later overstapte naar de richting Transformation Design. Na haar tijd aan de WdKA besloot Faye haar focus te verleggen naar de natuur en het milieu. Ze begon met veel enthousiasme aan de opleiding Bos- en Natuurbeheer aan Hogeschool Van Hall Larenstein in Velp, waar ze momenteel met veel plezier studeert. Deze studie stelt haar in staat haar passie voor de natuurlijke wereld te verdiepen en integreert haar artistieke en ecologische interesses.
Naast haar beeldende werk is Faye nog steeds actief als tattoo-artiest, waarin ze haar creatieve visie verder vormgeeft. Haar kunst balanceert tussen therapeutisch zelfonderzoek en de connectie met grotere natuurlijke ritmes, waardoor haar werken niet alleen esthetisch, maar ook persoonlijk en spiritueel betekenisvol zijn.
De Alchemie van Emotie
Voor Faye is schilderen meer dan een creatieve uiting; het is een manier om emoties en gedachten een plek te geven. Ze beschrijft het proces als een ritueel waarbij ze haar donkere kanten omzet in iets moois en betekenisvols. “Door te schilderen vind ik mijn eigenwaarde altijd weer terug. Het is niet altijd het resultaat waar ik op hoop, maar het is een bevestiging dat ik voor mezelf blijf zorgen. Dan voel ik me waardig als mens,” zegt Faye.
Haar schilderijen zijn vaak doordrenkt met symboliek uit de natuur, zoals seizoenen en het concept van vergankelijkheid. Deze elementen helpen haar existentiële vragen te plaatsen in een groter geheel en bieden haar rust en balans. “De dood bijvoorbeeld hoort bij de natuurlijke gang van zaken, en door meer in contact te staan met het ritme van de natuur, krijgt die existentiële crisis minder de lading van een crisis.”
Ook verwerkt ze thema’s zoals hormonen, lichamelijke trauma’s en haar spirituele zoektocht. Faye laat zich inspireren door volkskunsten en probeert in haar werk het menselijke bestaan te eren, met al zijn imperfecties, woede, destructiviteit en liefde. Zo vindt ze schoonheid in het rommelige en authentieke.
Daarnaast richt Faye zich in haar tattooagekunst op persoonlijke verhalen. Ze ziet het als een intieme manier om haar artistieke vaardigheden in dienst te stellen van anderen. Ondanks de mannelijke dominantie in de tattoo-industrie heeft ze haar eigen plek weten te vinden en inspireert ze anderen met haar doorzettingsvermogen en unieke stijl.
Een Voortdurende Dialoog met de Natuur
Faye’s kunst nodigt je uit om stil te staan bij je emoties en verbinding te maken met de cycli van de natuur. Ze blijft zichzelf ontwikkelen als kunstenaar en tattoo-artiest, met als doel niet alleen schoonheid te scheppen, maar ook als uitlaatklep voor de emoties en ervaringen die het leven met zich mee brengt.
Instagram Faye Gunther
bronnen
Gunther, Faye. Interview door Cato Simon. Persoonlijk interview, 14 december 2024.
Chadwick, Whitney. Women, Art, and Society. 6th ed. London: Thames & Hudson, 2020.
Khan Academy. “Frida Kahlo: The Two Fridas.” Khan Academy. Toegang verleend 17 december 2024. https://www.khanacademy.org.
Nochlin, Linda. “Why Have There Been No Great Women Artists?” In Art and Sexual Politics, 145–178. New York: Macmillan, 1971.
Mulvey, Laura. “Visual Pleasure and Narrative Cinema.” Screen 16, no. 3 (1975): 6–18. Toegang via JSTOR.
alle citaten zijn afkomstig uit mijn interview met Faye.