''It is this which I have painted and the images are special ones that could only have come from such a chaotic time.''
Aya Takano is in 1976 geboren in Saitama Japan. Sinds dat Takano jong is wilt zij een Artiest zijn. Dankzij haar vader raakte zij geïnteresseerd in science fiction en met name in het werk van de mangaka Osamu Tezuka die bekend staat als de vader van manga en werken zoals Astro Boy en Phoenix gemaakt heeft.
Takano is een rijzende ster aan de kunst horizon die al sinds haar afstuderen aan de Tama Art Academy in 2000 aan het stijgen is. Door haar carrière heen wordt zij door steeds meer werk geïnspireerd bijvoorbeeld door Erotische prints uit de Edo Periode in Japan tot aan de werken van Gustav Klimt. Takano ontwikkeld zich als schilder, illustrator, schrijfster en manga artiest.
Zelfs wordt haar werk door verschillende fans voor altijd op hun lichaam getatoeëerd, zij bedankt deze fans ook altijd persoonlijk via sociale media en benadrukt dan nogmaals aan haar volgers dat er geen toestemming nodig is om haar werk te laten tatoeëren.
Uiteindelijk komt Takano op de radar van het japanse collectief Kaikai Kiki en wordt zij een van de drie vrouwen die deel uitmaakt van dit 12 koppige collectief die de kunstwereld in hun greep houdt met het ‘’superflat’’ genre. Dit collectief beschrijft Takano als een artiest waarvan haar werk pas echt volledig gewaardeerd en begrepen gaat worden dertig jaar later omdat de materie van haar werk zo complex en vooruitstrevend is.
Takano munt uit in het creëren van oneindige werelden die herkenbare vormen van de werkelijkheid vasthoudt. Je ziet herkenbare plekken zoals een slaapkamer of het openbaar vervoer.
Ze laat soms ook de sleur zien van het dagelijks leven in Japan met oneindige herkenbare straattaferelen en dagbestedingen.
Takano geeft ook hieraan een twist bijvoorbeeld een androgyne draai aan haar personages met lange ledematen en genderneutrale kenmerken.
Met deze androgyne kenmerken laat zij hier karakter zien in plaats van lichaam en laat het mannelijke genderperspectief van lustobjecten los.
In een bundel van Takano haar werk is er een duidelijke grenslijn in het werk van te zien. Alle werken in deze bundel zijn aangeduid met ‘’Past’’ of ‘’Present’’. De lijn wordt gepasseerd op 11 maart 2011 de dag van de Tohoku aardbeving en Tsunami die rampzalige gevolgen heeft voor Japan. Twintigduizend doden, meer dan zesduizend gewonden en vijfentwintighonderd vermiste mensen daarnaast was er ook een kernramp gaande in de nucleaire centrale van Fukushima waardoor meer dan tweehonderdduizend mensen hun thuis moeten verlaten.. Over deze gebeurtenissen en deze periode zegt Takano in de inleiding van deze bundel het volgende. ;
Het werk van Takano en haar visie is grondig veranderd. Het omarmen van de natuur begint en de voorkeur voor wijsheid uit steden, het consumeren van vlees en het optimisme over nucleaire energie eindigd. De focus schuift van werken over straattaferelen en lust naar werken over ontregeling, overstromingen en verlies. De substantie van deze werken is esthetisch gezien zacht door de pasteltinten en zachte kleuren maar tegelijkertijd ook snoeihard door de thematiek rondom 3.11 die als een plaaggeest rondzweeft door de werken van Takano. De bundel is uiteindelijk samengesteld met werken van voor en na de aardbeving in 2011 en heeft een tentoonstelling gehad genaamd “To lose is to gain” in Galerie Perrotin Parijs in 2012.
‘’A year has now passed since the natural disasters of March 11, 20111 and the ongoing shock of the accident at the nuclear plant.
In the time since, I and many others find ourselves having greatly changed the ways in which we live.
Seeking refuge from the radiation, many people have moved to the west. But the changes are not always so visible.
As an example, I no longer feel the need for the mass energy generated by nuclear power and after thinking about the living creatures around me, I don’t eat meat anymore. As live never really liked the taste, it suits me fine..
I have also, as if unearthing them from a time capsule, taken to learning the ancient movements of life that existed long before nuclear power, in the form of traditional martial arts, dance, and music. Unknown to me until now, and yet a part of what originally defined the Japanese people, I look forward to the feedback that these movements and knowledge will provide to my brain and the paintings that they will produce.
When I first began work on this collection of images, only a few months separated me from the events of 3.11.
Overwhelmed by the breadth of the shock, I was virtually unable to think or paint, but I tried, in the midst of that confusion, to focus on the path down which Japan had come and the future to which it was moving. It is this which I have painted and the images are special ones that could only have come from such a chaotic time.
In my old life, I used to love cities. I arrogantly believed that they were the only place in which wisdom could be found. But since 3.11, I have seen glimpses of a vast store of knowledge collected through time, the blessings and power of nature, and have fallen on my knees before the amorality and wisdom of those places outside of the city. I had known nothing at all.’’
Aya Takano ‘’Aya Takano: After the Tohoku Earthquake’’
Takano probeert met haar werk de realiteit los te laten en hier ook voorbij te stijgen en geeft vorm aan geïdealiseerde vormen van het toekomstperspectief dat zij nu heeft. Zo laat ze een post-apocalyptisch toekomst perspectief zien waar vrouw en dier in harmonie samenleven in een door mannen vergiftigde maatschappij. Takano haar werk zijn ontdekkingen naar onbekende werelden, de randen van onze maatschappij, dierlijk leven en van menselijk verlangen.
Takano haar kunst is tot op de dag van vandaag nog niet volledig gewaardeerd door de grote kunstwereld. Dit valt vooral op bij het feit dat haar werk vanaf 2002 tot vandaag de dag op 24 solo exposities getoond is waarvan er 16% bij musea en de rest bij galleries waren. Musea moeten Takano’s werk eer aan doen door het aan te kopen, zij moeten het niet overlaten aan het toekomstige tijdsbeeld. Takano haar werk kan niet alleen belangrijk zijn voor de esthetiek in musea, het verdiend er een plek voor het vertellen van verhalen over de Tohoku ramp en het laten zien van kwetsbaarheid en hoe er met grootschalig trauma wordt omgegaan in het oeuvre van een kunstenaar.