Na eeuwenlang in de schaduw te hebben gestaan van de man, is de vrouwelijke kunstenaar een onderwerp dat hedendaags vaak wordt besproken. Hierdoor is er nu ook meer aandacht voor het feit dat wanneer er over een kunstwerk gesproken wordt dat gemaakt is door een vrouw, het vaak alleen over de levensloop van de kunstenaar zelf gaat in plaats van haar kunst. Bij mannen gaat het vaak wel over het werk. Wanneer er over zijn kunst wordt gesproken, gaat het altijd tot in de detail over zijn werk wat betreft zijn vaardigheden, hoe hij het werk gemaakt heeft en wat er met het werk bedoelt werd. Het is alsof bij de vrouwelijke kunstenaar haar levensloop, elke tegenslag die zij heeft meegemaakt, een eis is van wat haar juist interessant maakt en daarmee ook haar kunst. Haar kunst en zij zelf als een kunstenaar lijken op zichzelf niet relevant genoeg te zijn, zonder dat er een groot verhaal aan hangt.

Het is onbekend wat Solange heeft meegemaakt waardoor ze in een depressie verviel en dat doet er ook niet toe. Haar verhaal is geen uitnodiging tot medelijden om haar kunst te waarderen. Het is ook niet nodig om te kunnen begrijpen waar je naar kijkt en geen enkele kennis van kunstgeschiedenis die je dit ook gaat vertellen. Wat je erbij voelt, is al genoeg. Wat je erbij voelt, is het begrijpen. Deze eigen interpretatie van haar kunst maakt het juist zo mooi en waardevol. Zo wordt haar oneindige wereld nog groter.