Margaret Kilgallen
Margaret Kilgallen is geboren op 28 oktober 1967 in Washington DC, Verenigde Staten.
Ze groeide op in het kleine stadje Kensington in de staat Maryland. Op jonge leeftijd leerde Kilgallen banjo spelen, wat later een grote invloed op haar kunst zou hebben.
Margaret Kilgallen’s carrière als kunstenaar startte tijdens haar studie; ze studeerde grafische technieken aan het Colorado College. Nadat ze haar bachelor behaalde, verhuisde Kilgallen naar San Francisco waar ze ging werken als boekrestaurator bij de openbare bibliotheek. San Francisco was in het begin van de jaren negentig een plek die veel jonge kunstenaars aantrok en Margaret leerde hier dan ook veel andere kunstenaars kennen
"i am interested in things made by the human hand"
Margaret Kilgallen’s kunst kan worden omschreven als een combinatie van schilder- en installatiekunst. Zij maakte haar werk voornamelijk op papier, muren, treinen en gevonden hout. Kilgallen haalde haar inspiratie vooral uit haar directe omgeving: haar werk in de bibliotheek, haar hobby’s, haar favoriete muziek en de straatcultuur in de wijk waar zij woonde.
Kilgallen’s belangstelling voor straatcultuur, met name de graffiti- en skateboardscene van San Francisco in de jaren negentig, had een grote invloed op haar kunst en stijl. Zij beeldde meerdere skateboardende mensen af en verwerkte elementen van graffiti in haar werk. Zo was zij ook erg geïnteresseerd in de symbolen van rondtrekkende dakloze arbeiders, in Amerika ‘hobo’s’ genoemd. Ze omschrijft dit zelf in de tentoonstellingsbrochure van haar tentoonstelling, Three Sheets to The Wind in het Drawing Center in New York als volgt:
“I am interested in things made by the human hand. Graffiti and hobo train markings are very simple forms of communication and self- expression. They are examples of the basic human instinct to mark and change our surroundings. Although the culture of graffiti and that of the train hobos are very different, they share a similar outcome, hand-written traces.”
Kilgallen nam zelf ook deel aan het ‘taggen’ van goederentreinen. Zo ging ze regelmatig naar de rangeerterreinen van die treinen samen met haar man, tevens kunstenaar, Barry McGee, om hun eigen ‘tags’ te zetten. Taggen is een kunstvorm die niet door veel vrouwen wordt uitgevoerd, het zijn vooral vaak mannen. Dit beaamd Kilgallen ook in de video van Art21. Margarets tag was ‘Matokie Slaughter’, of de verkorte versie daarvan: ’Meta’. Matokie Slaughter was een vrouwelijke banjo speler, wiens werk Margaret tegenkwam op een LP. Kilgallen omschrijft haar muzieksmaak en het moment dat ze voor het eerst van Matokie Slaughter hoorde, in een de video van Art21.
“I got interested in “old-time” music, particularly banjo, and in the beginning I would hear somebody playing music on a record, and then I wouldn’t know what they look like at all but I would imagine what they look like and draw it. The records I would buy would have no women on them, ever. And Matokie Slaughter, for instance, she was the first woman I ever saw on a record, on an old-time record.”
Kilgallen’s kennis en passie voor typografie en letteren ontwikkelde zich door haar werk bij de openbare bibliotheek in San Francisco, waar zij werkte als boekenrestaurator. Ze bracht veel tijd door tussen de oude boeken die ze repareerde en haalde hier haar inspiratie en oude materialen vandaan.
“Books and letterform have been the basis of the transmission of knowledge and a mode of communication for several thousand years. They have become so ingrained in our culture that they are often taken for granted.”
Kilgallen was van mening dat digitalisering mensen minder zelfstandig zou maken in het creëren van kunst. Hierdoor groeide juist haar interesse in handgemaakte kunst. Naamborden, uithangborden en reclames die met de hand geschilderd zijn, waar vaak over heen gekeken wordt, dat is wat ze interessant vond. Dit zie je ook terug in het werk van Kilgallen, zij schilderde graag borden met oude stijl lettertypes die je ook op zo’n oude winkelfaçade zou kunnen zien. Ze legde graag de nadruk op de menselijkheid en het niet-perfecte van de menselijke hand.
Zwemmende vrouwen, surfende vrouwen en rokende vrouwen
Kilgallen legt in haar kunst de nadruk voornamelijk op vrouwen; vrouwen die uitblinken in wat ze doen, sterke vrouwen, onafhankelijke vrouwen, maar ook vrouwen die er gewoon zijn en hun ruimte innemen. Haar werk bevatte zowel fictieve vrouwen als vrouwen die echt hebben bestaan. Matokie Slaughter en Algia Mae Hinton, Fanny Durack, Rell Sunn, en Linda Benson waren vrouwen die Kilgallen duidelijk hebben geïnspireerd in haar werk en die ze haar helden noemt.
“I do have a lot of heroines, as well as a lot of heroes too, but I like to paint images of women who I find inspiring and I don’t like to choose people that everybody knows. I like to choose people that just do small things, and yet somehow hit me in my heart.”
Ook was Kilgallen geïnspireerd door de ‘Mujeres Muralistas’, een groep Latijns-Amerikaanse vrouwelijke kunstenaars die grote muurschilderingen maakte in de Mission wijk. De groep legde in hun kunst de nadruk op het vrouw-zijn en gaven hiermee de boodschap dat het vrouwelijke perspectief er niet alleen mocht zijn, maar ook juist zoveel mogelijk gedeeld moest worden. Dat Kilgallen zich goed kon vinden in deze boodschap is duidelijk, het idee om de nadruk te veranderen wanneer er naar vrouwen gekeken vormde de kern van haar werk.
“And I especially hope, you know, to inspire young women. Because I often feel like so much emphasis is put on how beautiful you are, and how thin you are, and not a lot of emphasis is put on what you can do and how smart you are. I’d like to change the emphasis of what’s important when looking at a woman.”
Margaret Kilgallen’s eerste groepstentoonstelling was in 1997. Het was een tentoonstelling met 37 andere kunstenaars uit de ‘Bay Area’, een aantal van deze kunstenaars maakte ook deel uit van de zogenaamde ‘Mission School’ groep. Kilgallen was onderdeel van deze groep, die in begin jaren 90 in de wijk Mission woonde. Dit was van oudsher een voornamelijk Mexicaans en Latijns-Amerikaanse wijk die in die tijd begon te veranderen door de ‘dotcom-boom’.
Door deze ‘boom’ gentrificeerde de wijk in rap tempo. De groep zette zich hier tegen af en omarmde juist de schoonheid van de wijk zoals deze was: met alledaagse kunst, zoals handgeschilderde naamborden van winkels en graffiti op de muren.
In 1997 had Kilgallen haar eerste solo tentoonstelling: ‘Three Sheets to The Wind’, die vond plaats in New York. Na deze tentoonstelling, zou Kilgallen nog 3 solo tentoonstellingen hebben voordat zij overlijdt in 2001.
Na haar overlijden zijn er veel tentoonstellingen geweest waar haar kunst onderdeel van was, ook is er een aantal tentoonstellingen geweest die volledig gefocust waren op alleen Kilgallen’s werk. Het merendeel van deze tentoonstellingen is in Amerika geweest, maar langzaamaan begint haar werk in Europa ook meer aandacht te krijgen. Zo was er in 2021 een tentoonstelling van haar werk in het Bonnefanten in Maastricht, dus 20 jaar na haar overlijden was haar werk pas voor het eerst in Nederland te zien.
Margaret Kilgallen’s werk is kleurrijk, duidelijk, feministisch en bovenal een uiting van de belangrijke elementen van haar eigen leven.
Als er iets is wat van haar werk geleerd kan worden is dat er schoonheid te vinden is in de alledaagse zaken en kleine dingen.
Meer informatie over Margaret Kilgallen:
Langere video van Art21: https://art21.org/watch/art-in-the-twenty-first-century/s1/barry-mcgee-margaret-kilgallen-in-place-segment/
Tentoonstellingsvideo ‘Summer Selections’: https://www.youtube.com/watch?v=6kJWWdpLDvk
Boek: ’Margaret Kilgallen: That’s where the beauty is.’ van Aspen Art Museum
Muziek van Matokie Slaughter: https://www.youtube.com/watch?v=2vzCfk1zNbg